Legenda o księżniczce:

Bardzo dawno temu, na terenie dzisiejszego Przywidza, gdzie obecnie znajduje się jezioro, płynęła jedynie rzeka ze wschodu na zachód. Po lewej stronie rzeki, na wysokiej górze stał zamek. Należał on do bogatego księcia, walecznego rycerza. Pewnego dnia książę ten wyjechał ze swoim wojskiem na daleką wojnę i długo nie wracał. Na zamku zostawił jedyną córkę, cud piękności i część służby. Na rzece płynącej u podnóża góry zamkowej, młody rybak łowił ryby i najlepsze dostarczał na zamek. W ten sposób codziennie widywał się z piękną księżniczką, która mu się tak bardzo podobała, że się w niej zakochał. Kiedy się jej oświadczył, został on przez nią przychylnie przyjęty i nawet naznaczono dzień wesela. Potem niespodziewanie zjawił się na zamku młody, przystojny rycerz. Przywiózł jej wiadomości o ojcu z wojny, na którą to wyjechał. Księżniczka cudnej urody z miejsca wpadła mu w oko i natychmiast poprosił ją o rękę. Wiarołomna księżniczka odrzuciła propozycję biednego rybaka. Przez księżniczkę został wyznaczony dzień ślubu z nowym narzeczonym.

W dniu wesela z młodym rycerzem cały zamek był rzęściście oświetlony. Odbywało się huczne wesele, a młody rybak łowiąc ryby na rzece pod górą zamkową smutnie spoglądał na rozbawiony zamek. Przesiąknięty boleścią wyrzekł słowa zaklęcia. W tym momencie, kiedy przyroda stała cicho, a odgłosy rozbawionego zamku rozlegały się na puszczę, powstała wielka burza z piorunami i ulewnym deszczem. Z wielkim hukiem cały zamek zapadł się w ziemię, a młodego rycerza na podwórzu zabił piorun. Na miejscu małej rzeki po burzy i ulewnym deszczu, powstało dzisiejsze jezioro. Po tej tragedii zniknął piękny ogród od strony rzeki, a na jego miejscu wyłoniło się dzisiejsze jezioro przywidzkie. W miejscu, gdzie utonął młody rybak, wyłoniła się wyspa porosła dębami i bukami  
Zaklęta księżniczka ukazuje się co jakiś czas pod różnymi postaciami, a duch jej w postaci puchacza w ciche, ciepłe wieczory o wschodzie księżyca w przywidzkim lesie wydaje żałosne jęki.

źródło: gokprzywidz.pl


Obecnie na wyspie znajduje się wczesnośredniowieczne grodzisko, o czym świadczy duża ilość znalezionych niekompletnych naczyń glinianych. Stanowisko to znajduje się na jednej trzeciej długości w wschodnio północnej części wyspy. Znaleziska świadczą o tym, że wyspa była również zamieszkiwana przez ludność kaszubską.

Wczesnośredniowieczne grodzisko w Przywidzu znajduje się na zalesionym półwyspie Jeziora Przywidzkiego. Grodzisko ma kształt owalu. Jego powierzchnia nie jest zalesiona. Dłuższa oś jego owalu przebiega z południa na wschód i na południowy zachód. Zgodnie z kształtem wydłużonego cyplu półwyspu. Wał ochronny wyższy jest od strony południowo zachodniej, zwrócony jest ku nasadzie półwyspu. Prostopadle do grodziska w odległości jednej trzeciej od nasady po obu stronach grodziska, odbiegają znaczne wyższe wały, przedzielające półwysep na połowę. Wały te usypano w celu utrudnienia nieprzyjacielowi posuwającemu się od strony lądu, do otoczenia grodu i tym samym odcięcia mieszkańców od dostępu do wody jeziora. Przed grodziskiem, w głębi lasu, znajduje się główny wał obronny od strony lądu. Grody Strażnicze miały za zadanie zbieranie i przekazywanie wiadomości o wrogich zamiarach sąsiedniego państwa. Większe grody przyjmowały na siebie, pierwsze uderzenie wroga i wiązały jego siły, tym samym umożliwiały innym grodom do zorganizowania obrony i ściągnięcie wojska do pomocy i pokonanie wroga. Jeżeli Gród Przywidzki był Grodem Strażniczym, to strzegł tylko wewnętrznych granic, być może dzielnicy książęcej. Budowanie Grodu na obszarze Przywidzkim wynikało z potrzeby powstawania Kaszubskiego państwa wczesnofeudalnego, wskazuje na to, że Gród Przywidzki było związany z ziemią i ludnością ją zamieszkującą dla potrzeb księcia. Gród w Przywidzu spełniał funkcję związaną z handlem i przyczyniał się do organizowania bazy materialnej dla działalności książęcej.